Brachyterapia jako element leczenia nowotworowego

Skuteczność współczesnej onkologii opiera się przede wszystkim o tzw. leczenie skojarzone, czyli zastosowanie kilku różnych, uzupełniających się wzajemnie. Strategia leczenia oraz realizacja poszczególnych etapów, wymaga udziału lekarzy różnych specjalizacji i zastosowania wielu dostępnych metod. Brachyterapia może być zarówno radykalnym leczeniem samodzielnym, jak i uzupełniającym inne metody. Ten rodzaj terapii stosuje się również jako samodzielne i/lub skojarzone leczenie paliatywne.

Wskazaniami do podjęcia brachyterapii są nie tylko choroby onkologiczne. To terapia szeroko stosowana również w leczeniu innych chorób: stenozy „de novo”, restenozy tętnic obwodowych i tętnic wieńcowych, a także w leczeniu keloidu, choroby Rendu-Oslera, nadczynności tarczycy, trombocytozy, czy chorób gałki ocznej.

Brachyterapia, w przeciwieństwie do teleterapii, jest metodą inwazyjną, gdyż wymaga umieszczenia aplikatorów stałych lub czasowych wewnątrz, albo w pobliżu guza i odbywa się w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Wymaga współpracy z chirurgiem, a przed zabiegiem wykonywana jest niekiedy cytoredukcja, resekcja guza, craniotomia lub laparotomia. Brachyterapia jest stosowana najczęściej w leczeniu pierwotnych nowotworów. Z wyżej wymienionych względów metoda ta może być zastosowana wyłącznie w ściśle określonych przypadkach, gdy nie ma żadnych przeciwwskazań.

Zaletą brachyterapii jest to, że odpowiednio dobrany pierwiastek promieniotwórczy oraz jego precyzyjne umieszczenie w tkance, gwarantują zniszczenie tylko komórek nowotworowych i oszczędzenie zdrowych tkanek otaczających guz.

Brachyterapia nowotworów metody aplikacji

Wyróżnia się trzy główne metody aplikacji źródeł promieniotwórczych: